تو گر قوى سپید برکه عشاق بودى، منم آن اردک زشتى، که با تو همسفر گشتم

ز بى تابى این چشم، گنه آلود دانستم، که این رنج گران باید، همى باشد کنار من

شب تاریک در یادم، همیشه خاطرت را در برم دارم، ولى افسوس این خاطر، به دل کارى نمیسازد

در نگاهت بى وفایى موج میزد، دو چشمانم به دستش قفل میزد، ولى بیچاره این دل در میان بود، که چون موجى به سر با شوق میزد

خدایا در پناه خود نگه دار این گل نازم، که جز تو تکیه گاهى نیست، پناهش از تو میخواهم