من به تو عادت کنم . یا تو به من

در کنار تو مرا راحت شده

مست دیدارت شدم درمان تویی

گر چه این درد و دوا

عادت شده

آنکه ایامی برایم دل کشید

در عمل دل را ز من اسان خرید

رفت و با رفتن به فکر خام خود

دل ربود و دل به یغما میکشید

امروز هوای دل ،عجیب است

با ابر و کمی اشک

کمی در گیر است

نه ابر رود تا که جمال تو ببینم

نه اشک مجالی که تو را 

بوسه بچینم

باز آمد بی خبر در یاد من آن آشنا

خوب میدانی که را گویم ، 

بلی او یاد توست

آمدم بعد از صباحی

دل کجا دلبر کجا

مانده تنها در خیالی

سر کجا همسر کجا

یاد تو بوران کند 

آغوش دلگرمت کجا

من ندارم خانه ای

باز آ بگو جانم کجا